EEN PERSOONLIJK EN LIEFDEVOL AFSCHEID

Een waardig afscheid met respect, dat is waar het volgens uitvaartverzorger Yvonne  Reichrath om gaat. In deze reis door de samenleving is Yvonnes motto: “Zoeken naar raakvlakken en niet naar de verschillen. Daarmee is taal, kleur, postcode en welstand ineens irrelevant... je ontmoet elkaar. Wat telt is het moment gedenkwaardig met elkaar kunnen beleven."

Yvonne: “Zoals je leeft, wil je herinnerd worden door de mensen die van je houden. Een laatste vaarwel dat past bij wie je bent helpt je naasten het verlies te dragen. Na jarenlang in het bedrijfsleven te hebben gewerkt koos ik bewust voor een andere koers. Bij het verzorgen van uitvaarten kan ik mijn creativiteit en communicatieve talenten inzetten, terwijl ook mijn zakelijke achtergrond van pas komt. Een ernstige ziekte maakte mij bewust van de kwetsbaarheid van het leven. Het bracht me tot de keuze voor een vak waarin ik me kon richten op de humane kant van het bestaan. Bij iedere uitvaart zet ik me met hart en ziel in voor een liefdevol laatste afscheid.

Mijn werk voelt niet meer als werk, maar als onderdeel van mijn leven: uitvaarten bestaan in vele varianten, van uitbundig tot ingetogen of traditioneel. Een voorbeeld van een van de vele uitvaarten die heb begeleid is die van de echtgenote van Jan. Ik ontmoette hem de dag nadat zijn vrouw was overleden. Jan zei: ‘Mijn vrouw wilde eigenlijk niet in zo’n zaal…’

Het 'mopje-voor-later' kwam uit de la en de tradities en enkele familiegevoeligheden leken het gesprek al snel te domineren. De uitvaart moest niet sentimenteel worden, opbaren zou in die ene zaal om de hoek gebeuren, geen bezoek, wel een predikant. Rouwcirculaires en advertenties opstellen en tot slot: tante Marie mocht NIET spreken! Het leek allemaal zo bepaald door Jan. En toch knaagde er iets. Deze aardige, verdrietige man beschermde zich met een harnas van 'hoe-het-hoort'-oplossingen. 'Welke ideeën en wensen had Sofia zelf over haar afscheid?', vroeg ik. Het bleef even stil totdat Jan antwoordde: 'Je zult dat vast vreemd vinden en het kan eigenlijk niet, maar liefst gewoon thuis met vrienden. Sofia wilde niet dat haar afscheid een soort algemene ledenvergadering zou worden. In zo'n zaal waar iedereen stil en de tijd uitzit tot de speeches voorbij zijn.'

Toen ik Jan vertelde dat hijzelf de richting voor de uitvaart kon bepalen, twijfelde hij nog even. Niet veel later was het beslist. Wij hebben Sofia samen verzorgd en thuis opgebaard; de volgende dagen waren hartverwarmend voor hem door het bezoek van vrienden en lieve buren. Op de dag van de afscheidsbijeenkomst lag Sofia omringd door bloemen en haar kunst in de tuinkamer, met op de achtergrond Franse muziek. De huiskamer werd de plek om vrienden en familie te ontvangen. Een cateraar zorgde voor smaakvolle hapjes en heerlijke wijn. Het werd een prachtige, informele ontvangst waar iedereen elkaar sprak. Zo nu en dan nam iemand het woord om over Sofia te vertellen. Sommigen gingen even in de tuinkamer met een glas wijn bij haar zitten, anderen schreven een herinnering in het gastenboek. Na twee uur werd Sofia in aanwezigheid van diegenen die dat wilden, in haar kist gelegd. Jan sloot deze en iedereen nam afscheid. Omringd door alle aanwezigen werd zij uit haar huis gedragen naar de rouwauto die haar naar het crematorium bracht. ledereen zwaaide haar uit ... het was goed zo.

Voor informatie of het vastleggen

Wilt u meer informatie over wat een uitvaart inhoudt? Heeft u specifieke wensen die u wilt bespreken? Neem gerust contact op voor een oriënterend gesprek, zonder enige verplichting.